Jakie są stopnie niepełnosprawności? Czym się różnią między sobą?

W przypadku osób powyżej 16 roku życia okręgowy zespół orzekania o niepełnosprawności ustala stopień niepełnosprawności. Może to być znaczny, umiarkowany lub lekki stopień niepełnosprawności. O tym, jakie są stopnie orzeczenia o niepełnosprawności, decyduje historia medyczna, wyniki badań i ocena indywidualna.

• Są trzy stopnie niepełnosprawności. Dowiedz się jakie.
• Sprawdź, jakie ograniczenia mają osoby z różnymi grupami niepełnosprawności.
• Powiemy Ci, jakie możliwości pracy mają osoby z różnymi grupami.

Jakie są stopnie orzeczenia o niepełnosprawności?

Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) definiuje niepełnosprawność jako ograniczenie lub niezdolność do wykonywania zadań do poziomu, który jest uważany za normalny dla danej osoby. Uszkodzenia i upośledzenie funkcjonowania organizmu powodują ograniczenia sprawności. Osoba jest uważana za niepełnosprawną, jeśli jej sprawność fizyczna lub psychiczna jest trwale, lub okresowo niepełnosprawna, uniemożliwiając regularne funkcjonowanie zawodowe i społeczne. Istnieją trzy poziomy niepełnosprawności, w zależności od stopnia i zakresu ograniczeń funkcjonalnych: lekki, umiarkowany i znaczny.

3 stopnie niepełnosprawności i ich charakterystyka

Zespół orzekający podejmuje decyzję o wydaniu orzeczenia o niepełnosprawności i jego stopnia na podstawie historii medycznej, przeprowadzonych badań oraz indywidualnej oceny przypadku. Mamy następujące rodzaje (stopnie) niepełnosprawności:

Znaczny stopień niepełnosprawności

Osoba ze znacznym stopniem niepełnosprawności ma upośledzenie sprawności ciała do tego stopnia, że nie jest w stanie podjąć lub wykonywać pracy, szczególnie w chronionym miejscu pracy. Osoba z poważnym upośledzeniem wymaga stałej lub długoterminowej opieki, lub pomocy ze strony innej osoby w celu wykonywania zadań społecznych, ze względu na znacznie zmniejszoną zdolność samodzielnego życia.

Fakt, że dana osoba jest kompetentna do pracy w zakładzie pracy chronionej lub zakładzie aktywacyjnym o znacznym stopniu niepełnosprawności, nie wyklucza perspektywy znalezienia pracy przez tę osobę. Ograniczona możliwość autonomicznej egzystencji pociąga za sobą naruszenie sprawności ciała do tego stopnia, że nie jest ono w stanie zaspokoić podstawowych wymagań życia, którymi są zasadniczo samoobsługa, ruch i komunikacja, bez pomocy innych. Kryteria kwalifikacji do znacznego stopnia niepełnosprawności obejmują kryteria identyfikacji wpływu naruszenia sprawności cielesnej, które powoduje:

• niezdolność do pracy – pełna niezdolność do pracy na życie z powodu fizycznego lub umysłowego upośledzenia sprawności organizmu;
• potrzeba opieki – co pociąga za sobą całkowitą zależność danej osoby od innych osób, w tym higieny osobistej i jedzenia, a także zadań samoobsługowych, zarządzania gospodarstwem domowym i ułatwiania interakcji ze środowiskiem;
• potrzeba zapewnienia pomocy, w tym w wypełnianiu ról społecznych – co oznacza zależność osoby od innych osób i obejmuje udzielanie pomocy w działaniach samoobsługowych, zarządzaniu gospodarstwem domowym, współpracy w procesie leczenia, rehabilitacji i edukacji oraz w wypełnianiu ról społecznych, które są unikalne dla każdej osoby, w zależności od wieku, płci, czynników społecznych i kulturowych.

Niepełnosprawność umiarkowana

Osoba z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności jest w stanie pracować w miejscu pracy, które jest dostosowane do jej potrzeb i możliwości w wyniku niepełnosprawności, ale wymaga częściowej lub okresowej pomocy ze strony innej osoby w celu pełnienia ról społecznych w związku z jej ograniczoną zdolnością do samodzielnego życia.

W praktyce zespoły orzekające o niepełnosprawności w celu zakwalifikowania się do znacznego stopnia niepełnosprawności często zawężają niezdolność do samodzielnego życia w celu oceny zdolności motorycznych – zdolności do zachowania niezależności w podstawowych czynnościach życia codziennego, takich jak mycie, ubieranie się, jedzenie i utrzymanie higieny. To zawężenie jest nieprawidłowe w przypadku osób z problemami psychicznymi, a także osób z wrodzonymi lub nabytymi brakami intelektualnymi. Osoby te mogą nie mieć poważnych ograniczeń fizycznych i mogą wykonywać podstawowe czynności samoobsługowe, ale należy je uznać za niezdolne do samodzielnego życia z powodu problemów z prawidłową komunikacją z otoczeniem, niezdolnością do podejmowania racjonalnych decyzji i radzenia sobie z codziennymi sprawami. Dlatego warto rozważyć odwołanie, jeśli niepełnosprawność jest spowodowana upośledzeniem umysłowym lub chorobą psychiczną, a zespół orzekający o niepełnosprawności nie dostrzega przyczyn przejścia znacznego stopnia niepełnosprawności, wykazując zdolność do wykonywania zadań samoobsługowych. Umiarkowana niepełnosprawność

Osoba z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności ma ograniczoną sprawność fizyczną, jest niezdolna do pracy lub może pracować tylko w chronionych warunkach pracy i wymaga tymczasowej, lub częściowej pomocy od innych w wykonywaniu zadań społecznych. Kryteria kwalifikacji do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności obejmują czynniki ustalające naruszenie sprawności organizmu.

Niepełnosprawność lekka

Osoba z niewielkim stopniem niepełnosprawności to osoba, która ma upośledzenie fizyczne, ale mimo to jest w stanie pracować i nie wymaga pomocy innej osoby do wykonywania zadań społecznych. Osoba z niewielkim stopniem niepełnosprawności może mieć upośledzoną sprawność cielesną, powodując znaczne zmniejszenie zdolności do wykonywania pracy w porównaniu z osobą o podobnych kwalifikacjach zawodowych, która jest w pełni sprawna umysłowo i fizycznie, lub może mieć ograniczenia w pełnieniu ról społecznych, które można zrekompensować za pomocą przedmiotów ortopedycznych, pomoce lub środki techniczne. Kryteria nieznacznego stopnia niepełnosprawności określają wymagania dotyczące zaburzeń funkcjonowania organizmu skutkujących:

• znaczne zmniejszenie zdolności do wykonywania pracy, skutkujące ograniczeniami w wykonywaniu pracy zarobkowej, znacznie obniżające wydajność pracy na danym stanowisku w porównaniu z produktywnością wykazywaną przez osoby o podobnych kwalifikacjach zawodowych i pełnej sprawności umysłowej i fizycznej;
• ograniczenia w wykonywaniu ról społecznych, co odnosi się do trudności, jakie dana osoba ma w interakcji ze środowiskiem i środowiskiem zgodnie z uznanymi normami społecznymi w wyniku niewydolności ciała;
• Zdolność do kompensacji ograniczeń odnosi się do stosowania obiektów ortopedycznych, pomocy lub środków mechanicznych w celu zrekompensowania dysfunkcji ciała spowodowanej utratą, lub chorobą narządu.

Osoba niepełnosprawna posiadająca orzeczenie o niepełnosprawności lub stopniu niepełnosprawności może wystąpić z wnioskiem o ponowne wydanie decyzji uwzględniającej zmianę stanu zdrowia w przypadku zmiany jej stanu zdrowia. Stopień niepełnosprawności danej osoby określa się na określony czas (jeżeli informacja medyczna wskazuje, że stan zdrowia może ulec poprawie) lub na stałe (jeżeli wiedza medyczna wskazuje, że stan zdrowia nie wskazuje na poprawę).